معنای چند واژه (کنفرانس، سمپوزیوم …)

 

1- كنفرانس ( Conference )

 

 

كنفرانس از لفظ لاتين ( Conferancia ) گرفته شده و در اصل به معني مقايسه است اما اصطلاحاً به مجالسي اطلاق مي‌شود كه در آن عده‌اي گرد هم مي‌آيند و براي حل مسائل گوناگون به گفت‌و‌گو پردازند، خواه اين مسائل مربوط به امور علمي باشد، خواه اجتماعي يا اقتصادي.

 

ضمناً به جلساتي كه براي تنوير افكار مردم داير مي‌شود و در آن شخص منحصراً درباره يك مساله علمي يا اجتماعي يا اقتصادي سخنراني مي‌كند، كنفرانس مي‌گويند.

 

همچنين جلسه‌اي را كه شخصيتي به سئوالات روزنامه‌نگاران يا نمايندگان خبرگزاري‌ها پاسخ دهد، كنفرانس مطبوعاتي مي‌گويند

 

2- كنگره ( Congres )

 

كنگره از كلمه لاتين ( Congressues ) گرفته شده و در زبان فرانسه و همچنين انگليسي ( Congres ) به معني مجلس و مجمع است.

 

لكن در مفهوم خاص خود به تجمعي گفته مي‌شود كه براي مشورت به وجود آيد.

 

بنابراين لفظ كنگره را مي‌توان به مجامعي اطلاق كرد كه در آن افرادي گرد هم آيند و پيرامون موضوعي كه مربوط به منافع عمومي و مسائل مشترك آنان است، تبادل‌نظر كنند و به بحث و گفت و‌گو پردازند.

 

از اين نظر تجمعي كه براي طرح مسائل علمي و ادبي تشكيل مي شود با جلساتي كه جهت بررسي مطالب سياسي و اجتماعي منعقد مي‌گردد، تفاوتي ندارد و همه‌ی آن‌ها كنگره ناميده مي‌شود.

 

با تمام اين احوال لفظ كنگره تا كنون همواره بدين صورت و به معني عام استعمال نشده و بيشتر در مواردي بكار رفته است كه عده‌اي از سياستمداران با اختيار تام گرد آمده و درباره يك مسئله بسيار مهم سياسي از قبايل عقد قراردادهاي بين‌المللی مثل خاتمه دادن به دوران جنگ و خونريزي و برقرار كردن صلح و همچنين تقويت قوانيني كه بتواند حقوق بشر را تضمين كند، به گفت‌وگو و تبادل‌نظر پرداخته‌اند.

 

از ميان بسياري از كنگره‌هايي كه درباره‌ی اين مسائل تشكيل شده است مي توان به عنوان نمونه از كنگره وين ( 15- 1814 ) كه منجر به عقد قراردادي براي اتحاد اروپا گرديد.

همچنين كنگره پاريس (سال 1856 ) و كنگره ژنو (1864) كه اولي سبب خاتمه جنگ كريمر شد و دومي كميته بين‌المللي صليب سرخ را به وجود آورد نام برد.

 

۳- سمپوزيوم ( Symposium )

 

سمپوزيوم از كلمه يوناني ( Symposiom ) گرفته شده و از طريق زبان انگليسي وارد زبان‌هاي مختلف جهان گرديده است.

 

در قديم به انجمني گفته مي‌شده است كه مردم بدون توجه به سن و سال‌شان در آنجا جمع بشوند و وقت خود را با نوعي سرگرمي بگذرانند.

 

از اين نظر سمپوزيوم را بايد جايي نظير باشگاه‌هاي فعلي دانست. اما امروز سمپوزيوم به مفهوم ديگري به كار مي رود و از شيوه هاي جديد مباحثه محسوب مي شود.

 

اكنون سميوپزيوم به تجمعي گفته مي شود كه در آن عده اي از متخصصان فن و دانشمندان، موضوعي واحد را مورد بحث قرار دهند، توضيح اينكه طبق برنامه معيني از متخصصان فني دعوت مي شود كه در جلسه يا جلساتي شركت و درباره مطلب خاصي سخنراني كنند.

 

موضوع بحث يكي است اما هر يك از سخنوران جنبه جداگانه اي را مورد بحث قرار مي دهند. بعد از استماع سخنراني ها، شنوندگان نيز وارد بحث مي شوند و نظر خود را اظهار مي كنند.

 

۴- سمينار ( Seminare فرانسه ) و ( Seminar انگليسي )

 

سمينار از لغت ( Seminarium ) لاتين اخذ شده و در اصل به معني قلمستان و بذر افشان است.

 

با توجه به مجالسي كه در كشور ما و ديگر نقاط جهان به نام (( سمينار )) تشكيل مي‌شود مي‌توان استنباط كرد كه مقصود اصلي از برپا داشتن اين سمينارها صرف نظر از آموختن شيوه‌هاي كار، تبادل نظر درباره‌ی امري است و روي‌هم‌رفته كوشش بر آن مصروف است كه از نظر كليه كساني كه در جلسه شركت مي‌كنند، اطلاع حاصل شود و راهي انتخاب گردد كه در پيشرفت كار موثر باشد.

 

به طور خلاصه تجمعي را مي‌توان سمينار ناميد كه در آن روش‌هاي جديد در هر فني مورد مطالعه قرار گيرد و براي افزايش بازده كار از جهات كمي و كيفي بهترين و سهل‌الوصول‌ترين راه‌ها برگزيده شود.

 

۵- كميسيون ( Commission )

 

كميسيون از لفظ لاتين ( Commission ) گرفته شده و داراي معاني متعددي است.

 

از آن جمله به ماموريتي گفته مي‌شود كه براي اجراي امري به شخصي محول گردد. همچنين در تجارت و امور بانكي پولي است كه يك موسسه يا شخص در برابر انجام دادن كاري دريافت مي‌كند.

 

به طور خلاصه كميسيون به مجمعي نيز اطلاق مي‌شود كه براي تحقيق و مطالعه درباره موضوعي تشكيل گردد. همچنين گروهي از نمايندگان چند كشور را كه از طرف سازمان ملل مامور رسيدگي به يكي از امور بين‌المللی شوند، كميسيون گويند.

 

از ميان اين گونه كميسيون‌ها مي توان كميسيون بين‌المللي تحقيق، كميسيون خلع سلاح و كميسيون حقوق بشر را نام برد.

 

يادآوري: تجمع تعدادي از اعضاي يك كميسيون را كه مامور تحقيق يا اتخاذ تصميم درباره امري مي‌شوند، «سوكميسيون» نامند.

 

۶- كميته ( Comite )

 

كميته از كلمه انگليسي ( Comite ) از مصدر ( To Commit ) گرفته شده و در اصل به معني سپردن است.

 

اما اصطلاحاً كميته به مجمعي گويند كه از يك حكومتي يا مقام صلاحيتدار، يا جمعيتي براي بررسي امري يا آماده كردن طرحي يا اجراي تصميمي انتخاب شود.

 

در حقيقت كميته از حيث مفهوم مترادف كلمه كميسيون است، با اين تفاوت كه كميته مي‌تواند قدرت اجرايي نيز داشته باشد. بدين معني كه ممكن است به يك كميته ماموريت داده شود كه پس از تبادل نظر و مشورت تصميمي اتخاذ كند و آن را به مرحله‌ی اجرا در آورد.

 

۷- پرزيديوم ( Presidium )

 

اين كلمه روسي ماخوذ از لاتين ( Prasidium ) است و در معني وسيع‌تر به هيئت رئيسه و عده افرادي كه اداره امور جمعيتي را بر عهده دارند، گفته مي‌شود.

 

مانند پرزيديوم آكادمي علمي كه در اين مورد درست مترادف هيئت رئيسه فرهنگستان است.

 

۸- پلنوم (Plenum )

 

اين كلمه نيز از لغت لاتين ( Plenum ) به معني پُر، تمام و كامل گرفته شده و بيشتر در زبان روسي به كار رفته است.

 

پلنوم اصطلاحاً به مجمعي گويند كه از همه اعضاي متشكل يك سازمان بوجود آيد. در حقيقت پلنوم در زبان ما مترادف است با كلمه‌ی «مجمع عمومي».

 

ضمناً در بعضي موارد به اعضاي هيئت مقننه نيز اطلاق مي‌شود.

 

۹- ميزگرد ( La Table Rond )

 

علاوه بر آنچه گفته شد، تجمع ديگري به نام ميزگرد وجود دارد كه نوعي مباحثه محسوب مي‌شود.

 

بدين معني كه عده‌اي در يك محيط دوستانه دور ميزگردي جمع مي‌شوند و درباره‌ی موضوعي به گفت‌وگو مي‌پردازند.

 

به اين مجمع از آن جهت ميزگرد گفته اند كه سخنگويان از هر جهت در شرايط مساوي قرار دارند و مي‌توانند با رعايت مقررات ميزگرد نظر خود را اظهار كنند. با اينكه ميزگرد در مباحث علمي و تحقيقي اهميت سابق خود را از دست داده و جاي آن را انواع ديگر تجمعات گرفته است، هنوز در امور سياسي و مطبوعاتي داراي اعتبار خاصي است.

 

ميزگرد در مسائل سياسي بدان جهت اهميت زياد دارد كه نمايندگان دُول با سران كشورها با شرايط مساوي و حقوق يكسان در مذاكرات شركت مي‌كنند و بدون آنكه تحت تاثير قدرت‌هاي دُول بزرگتر قرار گيرند، نظر خودرا اظهار مي‌نمايند.

 

اما از نظر مطبوعاتي نيز ميز گرد اعتبار و اهميت خود را همچنان حفظ كرده است و مانند كنفرانس مطبوعاتي رواج دارد.

 

فرق بين كنفرانس مطبوعاتي و كنفرانس ميزگرد آن است كه در كنفرانس مطبوعاتي معمولاً گوينده يك نفر است و تعداد سئوال‌كننده بيشتر، بدين معني كه ابتدا شركت كننده در مصاحبه مطبوعاتي موضوعي را عنوان مي‌كند و در اطراف مسئله سخن مي‌گويد و سپس از طرف شنوندگان كه همان نمايندگان مطبوعات و خبرگزاري‌ها هستند، سئوالات مختلفي طرح مي‌شود.

 

در صورتي كه در كنفرانس ميز گرد طرز عمل درست عكس اين است، يعني سئوال‌كننده يك نفر؛ و گويندگان پاسخ (كه همان شركت‌كنندگان در كنفرانس ميزگرد هستند)، متعدد است.

آتئیست یا آگنوستیک؟

 

atheist از تركيب پيشوند نفي a با كلمه ي theos به معناي خدا ساخته شده است. ريشه ي كلمات يوناني هستند و شكل كنوني آنها لاتين. از theos (خدا) به تنهايي در تركيب theist استفاده مي شود، كه در اين متون با خداباور معادل است، و در برابر نقيض آن، يعني atheist قرار مي گيرد، كه معادل خداناباور در اين سلسله متون است.

agnostic هم از تركيب يوناني-لاتين gnostos به معني شناخت تشكيل شده است، و همانطور كه از ظاهر آن پيداست، به نوعي در برابر شناخت قرار مي گيرد. معمولا آن را به لاادري گر معني مي كنند، به معني «نميدانم گرا».

آتئيست ها كساني هستند كه به وجود خدايان اعتقاد ندارند، و به تبع آن به وجود روح، شيطان، فرشتگان، و انواع چيزهايي كه خود آنها را «خرافه» مي دانند نيز باور ندارند.

آگنوستيك ها كساني هستند كه اعتقاد دارند نمي توان دانست خدا(يان) وجود دارند يا خير. اشتباهي كه در مورد آنها رايج است و در برابرگذاری لاادري گر (نمي دانم گرا) نيز مشخص است، اين است كه اين افراد «نمي دانند» خدا وجود دارد يا خير، در حالي كه تعريف درستي نيست. آگنوستيك كسي نيست كه در مورد وجود خدا شك داشته باشد، يا در انتظار اطلاعات بيشتري باشد تا در مورد آن تصميم بگيرد. آگنوستيسيزم نيز مانند خداباوري و خداناباوري ديدگاهيست كامل كه مي تواند مثل آنها دايمي باشد. آگنوستيك اعتقاد دارد كه اصولا «نميتوان» دانست خدايان وجود دارند يا خير، و هم كساني كه اعتقاد دارند خدا وجود دارد در اشتباه هستند، هم كساني كه اعتقاد دارند خدايان الزاما وجود ندارند.

مسئله ي اصلي تفاوت و شباهت هاي بين آتئيسم و آگنوستيسيزم است. باز هم بر خلاف ديدگاهي كه ممكن است بيشتر رايج باشد، نه تنها در برابر هم قرار نمي گيرند، كه در واقع در كنار هم هستند، و حتا نمي توان آنها را از هم جدا ساخت. اگر كمي دقيق باشيم، كساني كه به عنوان آتئيست مي شناسيمشان آگنوستيك هستند.

نميتوان هيچ مرز دقيقي بين اين دو گرايش در نظر گرفت. مي دانيد چرا ؟

يك آگنوستيك كسي ست كه اعتقاد دارد نمي توان به وجود داشتن يا وجود نداشتن خدايان آگاهي پيدا كرد. مسلما ما همگي از مسئله ي وجود داشتن يا وجود نداشتن خدا براي تصميم گيريهاي زندگي خود استفاده مي كنيم. اگر قرار بود اين مسئله هيچ تاثيري در زندگي ما نداشته باشد، به آن اهميتي نمي داديم.

هنگامي كه نتوانيم وجود داشتن يا وجود نداشتن چيزي را بدانيم، كه اولين آگاهي در مورد آن است، مسلما نمي توانيم چيزي در مورد چگونگي آن بدانيم، و به عبارت دیگر «هیچ چیز در موردش نخواهیم دانست»، زیرا هر دانستگی دیگری، در خود وجود داشتن یا وجود نداشتن را مستتر دارد. مشخص است وقتی که در مورد چیزی هیچ ندانیم، حکمی را هم نمی توانم به آن نسبت دهیم. مثلا در یک دیدگاه بنیادگرایی، فرد معتقد است خدا تعیین می کند که صلاح او در فلان تصمیم گیری چیست. ولی وقتی ما هیچ چیز در مورد خدا نمی دانیم، نمی توانیم بدانیم که او کدام راه را صلاح می داند. ما نمی توانیم هیچ حکمی را به او نسبت دهیم، هیچ نظامی و هیچ دینی بر این اساس شکل نمی گیرد. کسی که چنین باوری در مورد خدا دارد، در عمل کوچکترین تفاوتی با خداناباور نخواهد داشت، زیرا دومی می گوید که خدا وجود ندارد، و در نتیجه در امور زندگی چیزی را به او ارجاع نمی دهد، و آگنوستیک می گوید که نمی توان دانست وجود دارد یا خیر، و به این خاطر هیچ امری در زندگی را به او ارجاع نمی دهد.

پس دیدیم که هیچ تفاوتی عملی بین آتئیست و آگنوستیک وجود ندارد، و هر دو گروه مانند هم به زندگی نگاه می کنند، و برخلاف خداباور. در مورد تئوریها نیز تفاوت زیادی وجود ندارد. اکثر کسانی که خود را خداناباور می دانند، در تحلیل دقیقتر آگنوستیک هستند، و تنها برای بهتر مشخص شدن مشی زندگیشان، خود را علنا خداناباور معرفی می کنند، زیرا آگنوستیسیزم روشیست که سوتفاهم آمیز است. اگر چنین چیزی نباشد، شاید بهتر باشد تمام خداناباوران را آگنوستیک بنامیم. در سایر مطالب این سایت هرکجا از ترکیب خداناباور استفاده شده باشد همان معنای مابین آتئیسم و آگنوستیسیزم است، مگر اینکه خلاف آن گفته شده باشد.

خلاصه اینکه هیچ فرق مهمی بین این دو گرایش وجود ندارد.

از این مسئله گذشته، درست بر همین اساس می توان نتیجه گرفت که اشتباه بودن برهان های وجود خدا نیز به نوعی «معادل» با وجود نداشتن خدا هستند، زیرا اگر ما نتوانیم وجود او را تحقیق کنیم (به طور نظری یا عملی) به مرحله ی بعدی، یعنی استخراج احکام نخواهیم رسید، و به این خاطر موضع ما (که می توانیم آن را موضعی آگنوستیک بنامیم) کاملا مانند حالتی خواهد بود که خدایی وجود ندارد (یعنی موضعی آتئیستی). در جواب به خداباورانی که پس از رد تمام برهانهایشان از خداناباور اثبات وجود نداشتن خدا را می خواهند، می توان بر این اساس گفت که چنین اثباتی وجود ندارد و نیازی نیز به آن نیست، چرا که رد شدن برهانها موقعیتی را پیش می آورد که درست مانند زمانیست که اثبات شود خدایی وجود ندارد.

 

تاریخ سه جلدی زیباشناسی

تاریخ سه جلدی زیباشناسی، کتابیاست که در تاریخ 1967- 1962 توسط ووادیسواف تاتارکیویچ به زبان لهستانی نوشته شده است.

اولین ترجمه انگلیسی این کتاب در سال 1974- 1970 منتشر شده است. ترجمه فارسی این اثر، ترجمه‌ای است مقایسه‌ای از متن انگلیسی ( انتشارت Continium ) و متن آلمانی ( انتشارات Schwabe und Co Ag )، البته با محوریت متن انگلیسی.

جلد اول این کتاب به اندیشه‌ها واصول زیباشناختی در دوران قدیم، جلد دوم در قرون وسطا و جلد سوم در دوران مدرن می پردازد. اما جلد اول که همکنون توسط سیدجواد فندرسکی ترجمه شده و توسط نشر علم به چاپ رسیده است، اندیشه‌های زیباشناختی را در هشت قرن که از قرن پنجم پیش از میلاد تا قرن سوم پس از میلاد را دربر می‌گیرد، مورد بررسی قرار می‌دهد. بر طبق تقسیم‌بندی فصول جلد اول، دوران قدیم سه دوره مجزا یعنی دوره باستان، کلاسیک و یونانی‌گرایی را شامل می‌شود. در دوران کلاسیک بیشتر به شعر هومر و هسیود و اصول زیباشناختی منتج از آنها پرداخته شده است.

در دوره کلاسیک یعنی اواخر قرن 5 و4، اندیشه‌های زیباشناختیِ فیثاغورث، هراکلیتوس، دموکریتوس، سوفسطاییان، افلاطون و ارسطو مطرح شده و به طور مبسوط زوایای اندیشه‌های آنان کاویده می‌شود. در فصل سوم یعنی دوره یونانی‌گرایی، ابتدا اندیشه‌های زیباشناختی اپیکوریان، شکاکان، رواقیون، سیسرو و فلوطین و سپس آرا متفکران درباره موسیقی، شعر، خطابه، هنرهای تجسمی و معماری مورد تامل قرار می گیرد. انواع تقسیم‌بندی هنر در دوران قدیم نیز یکی از مطالبی است که از آن غفلت نشده است.

در دوره قدیم شاهدیم که هنر یونانی (باستان و کلاسیک) متاثر از دو رویکرد دریسی و آیونی است. رویکرد دریسی، عینی و مبتنی بر تقارن می‌باشد و رویکرد آیونی ذهنی و مبتنی بر خوش‌ریتمی. کتاب همچنین از حقایقی بحث می‌کند که در دوران قدیم به عنوان حقایقی مقبول بوده‌اند: ا. اینکه زیبایی به رابطه میان اجزا، عدد و اندازه بستگی دارد. 2. زیبایی ویژگی عینی اشیاست و نه تجربه ذهنی اشیا 3. هنر با خیر و حقیقت ارتباط دارد 4. زیبایی در طبیعت بیشتر از هنر است. 5. زیبایی عقلانی بر زیبایی حسی برتری دارد. 6. هنر مبتنی بر دانش است. 7. هنرها تابع قوانین و قواعد کلی‌اند.

حقایق مذکور در ذیل گفتمان‌های بزرگی شکل می‌گیرند که در رابطه با ویژگی‌های هنر و اهداف هنرمند قراردارند؛ 1. اینکه در هنرها افسانه و حقیقت چگونه با هم در آمیخته‌اند و با هم چه نسبتی دارند.2. هنر به واسطه تقلید ایجاد می‌شود یا آفرینش هنری. 3. هنر باید سودمند باشد یا لذتبخش. 4. آیا هنر موجب تزکیه و تطهیر روح می شود یا نه؟

در جلد اول "تاریخ زیباشناسی" همچنین شاهد دگرگونی‌ها و تغییرات اندیشه‌های زیباشناختی در طول دوران قدیم هستیم. در این دوره نخست 1. هنر تابع قوانین دانسته می‌شود. اما به تدریج بر استقلال هنر تاکید می‌شود. 2. در آغاز گفته می‌شود که الگوی هنر جهان خارج است، عقل هنر را ادراک می‌کند، فیلسوفان در هنر فصل الخطابند و حقیقت مهم‌ترین عنصر در هنر است، اما گزاره‌های مذکور ثابت نمی‌مانند و دگرگونی‌هایی پیدا می‌کنند به طوری که الگوی هنر ذهن هنرمند، هنرمندان در هنر فصل الخطاب، حواس مُدرِک هنر و زیبایی مهم‌ترین عنصر هنر دانسته می‌شود.

با توجه به مطالبی که در بالا ذکر شد. به نظر می رسد که " تاریخ زیباشناسی" با محتوای دقیق و مبسوطی که دارد خلایی بزرگ را در رشته زیباشناسی در ایران پرخواهد کرد و نقطه عطفی مهم در مباحث مربوط به نقد هنر، پژوهش هنر، تاریخ هنر و فلسفه هنر خواهد بود و از برخی از جنبه‌های مغفول و نادیده برخی از فیلسوفان و هنرمندان غبارروبی خواهد کرد. جلد اول "تاریخ زیباشناسی" در 751 صفحه، توسط نشر علم، به چاپ رسیده و به قیمت 42500 تومان در اختیار مخاطب قرار گرفته است.